Z doświadczeń neurobiologa
Dr Mark Horowitz jest neurobiologiem specjalizującym się w neurobiologii depresji i farmakologii leków przeciwdepresyjnych w Londynie. Jako student doświadczył okresów niepokoju i obniżenia nastroju, na co przepisano mu leki przeciwdepresyjne. Nie miał żadnych wątpliwości co do ich skuteczności. Lekarz zapewnił go, że są pomocne, a jeśli pojawią się efekty uboczne, będą krótkotrwałe i przejściowe. Przez następnych kilkanaście lat jego stan zdrowia coraz bardziej się pogarszał, dostawał więc następne leki psychiatryczne. Nie był w stanie pracować, rozważał porzucenie pracy i przejście na rentę inwalidzką.
Kiedy uświadomił sobie, że stopniowe pogorszenie zdrowia rozpoczęło się wraz z przyjmowaniem leków, postanowił odstawić je na próbę, żeby sprawdzić czy poczuje się lepiej. Doświadczył wtedy bardzo ciężkich objawów odstawienia, łącznie ze stanami lękowymi i myślami samobójczymi. Nie znalazł pomocy ani zrozumienia u kolegów psychiatrów, postanowił szukać pomocy w internecie, gdzie znalazł dziesiątki tysięcy osób dzielących się podobnymi doświadczeniami.
Oto co dr Mark Horowitz pisze o sobie na swojej stronie internetowej:
Jestem szkolącym się psychiatrą, pracuję w Londynie jako pracownik badań klinicznych w NHS i honorowy pracownik badań klinicznych na UCL. Ukończyłem również doktorat z neurobiologii depresji i farmakologii leków przeciwdepresyjnych w Instytucie Psychiatrii, Psychologii i Neuronauki w King’s College London. Podczas mojego doktoratu otrzymałem dwie nagrody Brytyjskiego Stowarzyszenia Psychofarmakologii (…)
Równolegle z badaniem działania antydepresantów, biorę ten lek od czasów studiów medycznych. Gdy po piętnastu latach postanowiłem spróbować odstawić leki przeciwdepresyjne (…) otrzymałem bardzo gwałtowną edukację na temat objawów odstawienia. Doświadczyłam bezsenności, ataków paniki, zawrotów głowy, niepokoju i obniżonego nastroju. To w niczym nie przypominało nerwicy w rodzaju Woody’ego Allena, na którą zacząłem przyjmować te leki – i nigdy wcześniej nie doświadczyłem czegoś podobnego.
Było to również coś, o czym nie uczono mnie w szkole medycznej ani na szkoleniu psychiatrycznym. Wkrótce dowiedziałem się, czytając dostępną literaturę akademicką, że psychiatrzy i pracownicy naukowi z instytucji, w której studiowałem, oraz inni podobni im na całym świecie, nie mieli zbyt wiele do powiedzenia na temat skutków odstawienia leków przeciwdepresyjnych – zalecali odstawienie leków na 2 do 4 tygodni, i mówili, że objawy będą łagodne i krótkotrwałe. Wielu wybitnych naukowców blisko powiązanych z firmami farmaceutycznymi atakowało naukowców i pacjentów, którzy skarżyli się na problemy z przyjmowaniem leków przeciwdepresyjnych, oskarżając ich o symulowanie lub podając ich do sądu.
W końcu miejscem, gdzie znalazłem najbardziej przydatne rady, były internetowe strony wsparcia (szczególnie Surviving Antidepressants, „Jak przetrwać antydepresanty”) pełne ludzi próbujących odstawić leki przeciwdepresyjne. Znalazłem tam ludzi opisujących dokładnie te same objawy, których doświadczyłem. Podobnie jak u mnie, ich objawy nie były ani łagodne, ani krótkotrwałe. I nie była to garstka ludzi – znalazłem dziesiątki tysięcy ludzi z niemal identycznymi dolegliwościami. Żaden nie wydawał się symulować ani robić to dla zysku. Wszyscy zostali poinformowani przez lekarzy, że nie będzie większego problemu z odstawieniem leków, i wszyscy otrzymali od lekarzy nieprzydatną radę, aby odstawiali leki w ciągu zaledwie kilku tygodni.
Jeszcze bardziej pomocne dla mnie było to, że te grupy internetowe opisywały lepszy sposób na odstawienie antydepresantów: zmniejszanie ich małymi dawkami, które stają się coraz mniejsze wraz ze spadkiem całkowitej dawki, oraz zmniejszanie ich do bardzo małych dawek przed całkowitym odstawieniem. Używam tej metody, aby odstawić lek przeciwdepresyjny, który brałem przez wiele lat, a także inne leki psychiatryczne, które zostały mi przepisane, w tym, co teraz postrzegam jako kaskadę przepisywania, gdzie działania niepożądane doprowadziły do większej liczby leków. Zmniejszenie ilości przyjmowanych leków znacznie poprawiło zmęczenie, problemy z pamięcią i koncentracją, które nękały mnie od lat (i na które udzielono mi wyjaśnień psychiatrycznych i neurologicznych).
Napisałem artykuł o tym, jak odstawić antydepresanty w oparciu o neurobiologię ich działania, który został opublikowany w The Lancet Psychiatry i szeroko opisywany. Od tego czasu staram się komunikować psychiatrom, innym lekarzom i opinii publicznej, jak bezpiecznie zmniejszać dawki leków przeciwdepresyjnych i innych leków psychiatrycznych. Zdając sobie sprawę, że zostałem wprowadzony w błąd co do tego, jak trudno jest odstawić leki psychiatryczne, zostałem zmuszony do ponownej oceny innych informacji, które uważałem za oczywiste na temat leków psychiatrycznych, tego, jak działają, co leczą i jakie mogą być efekty ich długoterminowego stosowania.
Źródło:
